Oaxaca – Jesteśmy artystami!

Wszędzie, na każdej ulicy, w każdej dzielnicy Oaxaki można zobaczyć drzeworyty. Czy to o tematyce politycznej, czy artystycznej, czy reklamy warsztatów. I tak sobie pomyślałam, że to będzie jedna z fajniejszych rzeczy, jaką możemy tu zrobić. Nie, chodzić po muzeach, galeriach, kościołach, nie obserwować i patrzeć, tylko w końcu coś zrobić.

Wybór miejsca

Namówiłam Pawła, nie powiem, nawet okazał entuzjazm i się zapisaliśmy. Takich warsztatów w Oaxace jest dużo, my akurat wybraliśmy studio na ulicy José María Morelos. Zajęcia odbywają się tam codziennie i uwierzcie mi na słowo, są ludzie, którzy próbują kilkakrotnie.

Z ulicy miejsce wygląda niepozornie. Zresztą jak się wejdzie, to dziedziniec też nie zachęca do dalszej eksploracji. Szczerze mówiąc kilka razy sprawdzaliśmy, czy to na pewno tu.

Ale za podwórkiem z rupieciami, naszym oczom ukazało się dość spore pomieszczenie, gdzie na każdym wolnym miejscu na ścianie wisiały przepiękne drzeworyty, a ludzie pochyleni nad wielkimi arkuszami papieru kończyli szkice widząc nas krzyknęli zachęcające “Chodźcie! Chodźcie!”

Nie można bagatelizować sztuki!

Z pozoru wydawałoby się, prościzna. Rysujesz wzorek, malujesz kontury na czarno, a potem ryjesz dłutem wzdłuż linii. No, w teorii może. Na zasadzie, rysować też prosto, bierze się ołówek i już. 

Na początku pokazano nam sklep, żebyśmy znaleźli prosty wzór, nad którym byśmy chcieli pracować.

Ja sobie znalazłam smoka, a Paweł poszedł na całość, wymyślił sobie motyw z kawą i potworem, choć może miałby to koneser kawy, albo ktoś, kto nie dostał jeszcze kawy?

My przyszliśmy na umówioną godzinę, i byliśmy jedynymi uczestnikami, ale po czasie, przyszło jeszcze kilka osób.

Pan cierpliwie tłumaczył każdy krok i pomagał w ćwiczeniach rycia dłutkiem slalomów.

Muzę fajną grali, a obok nas pracowali prawdziwi artyści nad wielkimi pracami. Im to wszystko przychodziło oczywiści o wiele szybciej i o niebo sprawniej.

A nam powoli robiły się odciski na palcach i z wyciągniętym językiem, jak dzieci, ryliśmy to drewienko ile sił.

Rozczarowanie

Przyszedł czas na pierwszy wydruk. Pokryliśmy nasz drzeworyt farbą drukarską, położyliśmy na to kartkę papieru i przepuściliśmy to przez prasę. Nasz nauczyciel, trochę z politowaniem, popatrzył na efekt naszej dłubaniny i powiedział, co poprawić. No to do pracy.

Po poprawkach cały proces od nowa, i czy ja wiem, czy lepiej wyszło? Ech, pewnie następnym razem!

Wszystkie zdjęcia są autorstwa Pawła. Niektórzy byli zajęci procesem twórczym drzeworytniczym, że tak powiem, a inni sobie przerwy na fajki robili i swój artyzm przelewali na zdjęcia.

A tak na poważnie, zabawa przednia. Polecamy!!!!